Ο συμβολισμός της Εκκλησίας του Χριστού ως πλωτής «Κιβωτού», που διασώζει την ανθρωπότητα -όπως η Κιβωτός του Νώε- από τα τρικυμιώδη ύδατα ενός Βιβλικού Κατακλυσμού… είναι μια οικειότατη ‘παράσταση’ στην Ρωμαίικη κουλτούρα μας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως μόνη σώζουσα Αλήθεια, διαπλέει το πέλαγος του χωρο/χρόνου… παραλαμβάνοντας από κάθε ‘λιμάνι’ Χριστολάτρες που θέλουν να ταξιδέψουν ασφαλώς στο τρικυμιώδες πέλαγος του κόσμου! Ταξιδεύει αδιάκοπα στην ‘θάλασσα’ του χώρου και του χρόνου… έως να καταπλεύσει (μαζί με τους επιβάτες της) στον υπερκόσμιο προορισμό της, και να ελλιμενισθεί στο απάνεμο ‘λιμάνι’ της Βασιλείας του Θεού!
Ως «Ολκάς… των θελόντων σωθήναι» [ 1 ] η Διασωστική ‘Κιβωτός’ της Εκκλησίας, ξεκίνησε τον διαχρονικό ‘διάπλου’ της στο πολυκύμαντο πέλαγος της ιστορίας, αμέσως μετά την «επιδημία του Παναγίου Πνεύματος» στον κόσμο, κατά την ημέρα της Α΄ Πεντηκοστής (Άνοιξη του 33 μ.Χ.), για να διεκπεραιώσει την σωτήρια αποστολή της στην ανθρωπότητα. Η μοναδική σκοπιμότητα που υπηρετεί η ‘Κιβωτός της Εκκλησίας’ στον παρόντα κόσμο, είναι να ‘διαπορθμεύει’ (να μεταφέρει ως ‘πορθμείο’ από την μια όχθη στην άλλη…) με ασφάλεια στην ‘αντίπερα όχθη’ της ύπαρξης, κάθε ψυχή που θέλει να ταξιδέψει ακίνδυνα, μέχρι να φτάσει στο λιμάνι της Ουράνιας Βασιλείας.
Με την στιβαρή, έμπειρη κι’ ασφαλή διακυβέρνηση του Αρχικαπετάνιου, Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού, η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το μόνο εύπλοο και άξιο εμπιστοσύνης πνευματικό ‘υπερωκεάνειο’ που μπορεί να ‘διαπορθμεύσει’ με ασφάλεια την ανθρωπότητα, από τον εγκόσμιο βίο στην υπερκόσμια ζωή! Ένας Θεο-ναυπήγητος κι’ ακαταπόντιστος ‘Τιτανικός’ με απεριόριστη χωρητικότητα επιβατών, και προδιαγραφές εντελώς αβύθιστης ναυπήγησης! Και αυτό επιβεβαιώνεται από τα απροσμέτρητα πλήθη των Αγίων & Δικαίων (επωνύμων κι’ ανωνύμων) που έχουν διαπορθμευθεί από την γη στον Ουρανό! Αυτή η «Κιβωτός της Σωτηρίας», είκοσι αιώνες μετά την ναυπήγησή Της, συνεχίζει έναν ‘διάπλου’ κινδυνώδη εξακολουθητικά.
Κατά τον απόπλου της Ιεραποστολικής Κιβωτού στην εγκόσμια θάλασσα, η Εκκλησία του Χριστού είχε ως μοναδικό (αλλά πανίσχυρο!) ‘επιχειρηματικό κεφάλαιο’ το Πανάγιο Αίμα της Σταυρικής Θυσίας του Θεανθρώπου Ιδρυτού Της! Μόνο με την ισχύ που αντλούσε απ’ Αυτό, απέπλευσε… ελπίζοντας ότι, με την Χάρη του Θεού, θα προστίθετο ‘εν πλω’ ένα ευρύτερο ‘περιουσιακό’ καταπίστευμα! Μια εκατόμβη θυσιών-αγώνων-κόπων-ιδρώτων-
Το πολύτιμο αυτό ‘Άγιο Φως’ της Σωτηριώδους Ευαγγελικής Αλήθειας… μεταλαμπάδευσε και μεταλαμπαδεύει αδιάκοπα στα πέρατα του κόσμου, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού! Μέχρι να φτάσει, όμως, να είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη και προσκτήσιμη, από κάθε έθνος και φυλή του κόσμου, αυτή η Φλόγα της Πίστεως… χρειάστηκε να καταβληθούν πολύμοχθες προσπάθειες και πολυώδυνες θυσίες από ένα τεράστιο «νέφος μαρτύρων» (Εβρ. 12, 1-2) με πρώτους τους Αγίους Αποστόλους, και ακολούθως τους μετέπειτα Αγίους της Εκκλησίας μας. Οι ιδρώτες και τα αίματα εκείνων, πότισαν κι’ αρδεύουν τον ‘αγρό’ της Ορθόδοξης Πίστης… ώστε να φυτρώσουν κι’ ακμάσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ευώδη ‘άνθη’ στον ‘ανθόκηπο’ της Βασιλείας του Θεού.
Ανάμεσα στους Αγίους, που μόχθησαν για την κοσμοσώτειρα διάδοση της Ευαγγελικής Αλήθειας στα πέρατα της Οικουμένης, την κυρίαρχη θέση κατέχουν οι «Πρωτεργάτες του Ευαγγελικού κηρύγματος» Άγιοι Απόστολοι, των οποίων οι απερίγραπτοι μόχθοι, ταλαιπωρίες και θυσίες… έφεραν το Φως του Χριστού στα απώτατα όρια της Οικουμενικής ανθρωπότητας. Αλλά, δεν ήταν μόνον οι κόποι και ιδρώτες που προσφέρθηκαν αφειδώς στο Ευαγγελικό κήρυγμα, καθώς οι περισσότεροι από τους Αγίους Αποστόλους του Χριστού, επιστέγασαν την Ιεραποστολική τους δράση με τον μαρτυρικό τους θάνατο!
Συνεπώς, άλλοι πολλοί πριν από μας, κουράστηκαν: «Άλλοι κεκοπιάκασι… και υμείς εις τον κόπον αυτών εισελυλήθατε…» (Ιωάν. 4, 38), ώστε σήμερα εμείς ν’ απολαμβάνουμε τα ‘έτοιμα’ πνευματικά αγαθά που συσσώρευσαν οι μόχθοι κι’ οι θυσίες εκείνων, για λογαριασμό μας! Επειδή, το να μετέχουμε εμείς ανεμπόδιστα στα υπέρτιμα αγαθά της Θεογνωσίας και Θεοκοινωνίας, έχοντας βαπτισθεί και χρισθεί στο όνομα της Αγίας Τριάδας κι’ εντρυφώντας στα Χαρίσματα του Παρακλήτου Πνεύματος… δεν είναι καθόλου ‘αυτονόητο’! Ας εκφράζουμε, λοιπόν, ακατάπαυστα -Ευχαριστιακά και Δοξολογικά- στον Θεό, την αιώνια ευγνωμοσύνη μας για ό,τι απολαμβάνουμε δωρεάν… και χωρίς ποσώς να το αξίζουμε! [ 2 ]
Αν και στηριζόμενη αποκλειστικά στην άνωθεν βοήθεια, η Εκκλησία του Χριστού στο ξεκίνημά της, δεν μπορούσε παρά να επενδύσει (ανθρωπίνως) επάνω στους κόπους και τις θυσίες που οι Άγιοι Απόστολοι κατέβαλλαν υπέρ του εκχριστιανισμού των ανθρώπων. Κατ’ αρχήν των Εβραίων, και ύστερα όλων των λαών της γης. Οι Άγιοι Απόστολοι έγιναν, με υπάκουη χαρά, τα ‘μέλη’ του θεανδρικού σώματος: τα ‘πόδια’ Του, που διέτρεχαν όλη την γη για να κηρύξουν την Αλήθεια! Τα ‘χέρια’ Του, που σταύρωναν τους ασθενείς και τους θεράπευαν θαυματουργικά, από ψυχικά και σωματικά πάθη! Το ‘στόμα’ Του, που καλούσε όλους τους ανθρώπους σε Μετάνοια και Σωτηρία…!
Η ανθρωπότητα οφείλει τεράστια ευγνωμοσύνη προς όλους τους Αγίους Αποστόλους -Δώδεκα κι’ Εβδομήκοντα- για τις θυσίες και τους κόπους τους στην διάδοση του Ευαγγελίου σε όλη την Οικουμένη. Κυρίως και ειδικώτερα, όμως, οφείλει χάρη… και υποκλίνεται μ’ ευγνωμοσύνη μπροστά στους δύο Κορυφαίους Αποστόλους, Πέτρο και Παύλο! Επειδή αυτοί, ήσαν εκείνοι… που, με τον φωτισμό του Θεού, συνέβαλαν καθοριστικά και βοήθησαν ουσιαστικά στην «στροφή προς τα έθνη» του Ευαγγελικού κηρύγματος της σωτηρίας. Γιατί, στο ξεκίνημα της Ιεραποστολικής της δράσης, η πρώτη Εκκλησία είχε έναν αυστηρά ‘Εβραιο-κεντρικό’ χαρακτήρα, που απέκλειε κάθε ‘παρέκκλιση’ ευαγγελισμού προς τις (εκτός Ισραήλ) ειδωλολατρικές εθνότητες του κόσμου.
Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Χριστού (ειπωμένα σε μια φάση προφανούς ‘ανωριμότητας’ των Αποστόλων) προς τους Μαθητές Του: «Εις οδόν εθνών μη απέλθητε… πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Ματθ. 10, 5-6)! Μια ‘γραμμή πλεύσης’ σκληρή… που εκφράζει, όμως, την εύλογη προτεραιότητα -αρχικά, τουλάχιστον- του Ιουδαϊκού έθνους έναντι των άλλων εθνών, ως προς το Ευαγγελικό κήρυγμα. Αυτός ο αποκλεισμός των αλλοεθνών από τον ευαγγελισμό… ήταν εύλογη απόρροια της συσχέτισής τους, μέσα στην εβραϊκή συνείδηση, με την ειδωλο(δαιμονο)λατρεία που υπήρχε παντού, εκτός του Ισραήλ. Κι’ αυτό στιγμάτιζε ως ‘βδέλυγμα’ όλους τους λαούς των πολυθεϊστικών εθνών…
Η έσχατη, όμως, από τις παραινέσεις του Χριστού προς τους Αποστόλους, προ της Αναλήψεώς Του στους Ουρανούς, όταν αυτοί είχαν πια ‘ωριμάσει’ αρκετά, ήταν άλλη: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19). Μια σαφής συμπερίληψη και όλων των εθνών στο προαιώνιο σχέδιο της Σωτηρίας! Εξακολουθούσε, ωστόσο, να ‘αιωρείται’ ακόμα μέσα στο μυαλό τους μια επιφύλαξη κι’ αμφιβολία για την ‘αναγκαιότητα’ αυτή, αν και η Δεσποτική εντολή ήταν σαφέστατη! Σιγά-σιγά άρχισαν να αίρονται όλα τα θεωρητικά εμπόδια (κυρίως, ο πεισματικός εβραϊκός εθνικισμός…) που έφραζαν παρεμποδιστικά την ‘έξοδο’ του Ευαγγελίου προς τα άλλα έθνη.
Επιτέλους, κάποτε -μετά την Πεντηκοστή και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος- οι Άγιοι Απόστολοι διεσπάρησαν προς όλη την τότε Οικουμένη, αναζητώντας μέσα στα πανανθρώπινα πλήθη όσους έψαχναν με λαχτάρα και πόθο για τον… «άγνωστο Θεό» (Πράξ. 17, 23)! Η αψευδής μαρτυρία τους, ως αυτοπτών μαρτύρων της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, και το φλογερό κήρυγμά τους για την εκπλήρωση (στο πρόσωπο του Χριστού) όλων των Μεσσιανικών Προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης, είχε ανταπόκριση! Ο λόγος για την «εγγίσασα Βασιλεία του Θεού» βρήκε απήχηση σε άπειρες ψυχές, που έγιναν «έδαφος αγαθό» για την σπορά του θείου λόγου… ώστε, με την Χάρη του Θεού, να βλαστήσει και καρποφορηθεί η μετάνοια… και, διά της μετανοίας, η κάθαρση… ο φωτισμός… και ο αγιασμός των ανθρώπων!
Ο πανάγαθος Θεός, ο Οποίος «θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ. 2, 4) δεν άφησε έξω από την Ελπίδα της Σωτηρίας την ειδωλολατρική Οικουμένη. Αποστέλλοντας «εις πάσαν την γην» τα εκλεγμένα ιερά ‘φερέφωνά’ Του – τους Αγίους Αποστόλους, εκάλεσε στην αιώνια ζωή κάθε άνθρωπο/κάθε φυλής/κάθε έθνους της γης. Η δε Θεία Πρόνοια επιφύλαξε για την Ελλάδα μία πολύ ιδιαίτερη ευλογία: να καταστεί προσφιλής προορισμός και πεδίο συχνής κηρυκτικής δράσης των Αποστόλων, τόσο… ώστε να γραφούν στην Ελληνική γλώσσα της εποχής εκείνης όλα τα ιερά Ευαγγέλια, καθώς και οι ιερές Επιστολές των Αγίων Αποστόλων.
Κατ’ ευδοκίαν Θεού, όπως περιγράφεται στις «Πράξεις των Αποστόλων», η εμφάνιση σε όραμα στον «Απόστολο των Εθνών» Άγιο Παύλο (Κορυφαίο, μαζί με τον Απόστολο Πέτρο, μεταξύ των Αποστόλων) ενός αγνώστου άνδρα που τον προσκαλούσε ικετευτικά στην πατρίδα του Ελλάδα-Μακεδονία [ 3 ] για να κηρύξει στους Έλληνες την Ευαγγελική Αλήθεια… άλλαξε όλα τα σχέδια και τους προγραμματισμούς των Αποστόλων για τις ιεραποστολικές εξορμήσεις τους! Έτσι, άνοιξε διάπλατα η σφραγισμένη ‘πύλη’ για την είσοδο της Ευαγγελικής Αλήθειας στην Ελλάδα, η οποία τότε ήταν ακόμα ειδωλολατρική… και άρα απαγορευμένη ως Ευαγγελικός προορισμός!
Πραγματικά! Αν οι δύο αυτοί Άγιοι «Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι» δεν είχαν, υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, πιέσει -τότε- προς την κατεύθυνση αυτή (των εθνών) τους υπολοίπους Αποστόλους, και δεν είχαν πείσει γι’ αυτό όλο το υπόλοιπο σώμα της αντιδρούσας σθεναρά πρώτης (Εβραϊκής) Εκκλησίας, όλοι οι ‘εθνικοί’, και μάλιστα εμείς οι Έλληνες, θα ζούσαμε ακόμα στο σκοτάδι της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρείας και του παγανισμού… ή -έστω- και του «περί θεού» Φιλοσοφικού στοχασμού… ο οποίος, όμως, ούτε ξεδιψά την δίψα της ψυχής γι’ Αλήθεια και Φως Χριστού ανέσπερο… ούτε λυτρώνει από την φθορά και το σκοτάδι του θανάτου…!
Ένας Αθωνίτης ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] «Χαίρε Ολκάς… των θελόντων σωθήναι, Χαίρε λιμήν… των του βίου πλωτήρων» (17ος Οίκος, εκ των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου).
Αν και ο ποιητικός αυτός στίχος αναφέρεται στην Μητέρα του Θεού, ως «Ολκάδα» που ‘ρυμουλκεί’ προς σωτηρία εκείνους που θέλουν να σωθούν, ο ρόλος αυτός αποδίδεται γενικώτερα στην ίδια την Εκκλησία του Χριστού.
—————————————
[ 2 ] Μία ‘λεπτομέρεια’ που εμείς οι Έλληνες προσεγγίζουμε επιπόλαια, επειδή έχουμε κληρονομήσει την ‘περιουσία’ αυτή άκοπα κι’ αβασάνιστα, ώστε να θεωρούμε αλαζονικά ‘αυτονόητο’ να την ‘κατέχουμε’ μόνο και μόνο επειδή η Πρόνοια του Θεού μας επιφύλαξε να γεννηθούμε σε παραδοσιακά Ορθόδοξη Χριστιανική χώρα… να γαλουχηθούμε από Ορθόδοξους Χριστιανούς γονείς… και να μάθουμε γράμματα από Ορθόδοξους Χριστιανούς δασκάλους!
—————————————
[ 3 ] «Όραμα διά νυκτός ώφθη τω Παύλω· ανήρ τις ην Μακεδών εστώς, παρακαλών αυτόν και λέγων· διαβάς εις Μακεδονίαν, βοήθησον ημίν. Ως δε το όραμα είδεν, ευθέως εζητήσαμεν εξελθείν εις την Μακεδονίαν, συμβιβάζοντες ότι προσκέκληται ημάς ο Κύριος ευαγγελίσασθαι αυτούς…» (Πράξ. 16, 9-10)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο Απόστολος Παύλος είδε όραμα κατά τη διάρκεια της νύχτας, όπου στεκόταν μπροστά του ένας άνδρας Μακεδόνας και τον παρακαλούσε λέγοντας: έλα στην Μακεδονία και βοήθησέ μας. Αμέσως δε μετά την όραση του οράματος αυτού, αναζητήσαμε -σημειώνει ο ιστοριογράφος των Πράξεων- έξοδο προς Μακεδονία, αντιλαμβανόμενοι ότι μας προσκάλεσε ο Κύριος για να ευαγγελισθούμε την Σωτηρία σε αυτούς τους ανθρώπους…
